Stacey aarzelde, haar gezicht nog steeds verborgen. “Ik weet het niet, mam,” mompelde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. Na een lange pauze voegde ze eraan toe: “Ik wil… Ik wil niemand in de problemen brengen.” Brenda’s hart zonk. Deze kleine bekentenis wees op een groter verhaal, maar het was niet genoeg.
Brenda’s hoofd was gevuld met wilde scenario’s, het ene nog angstaanjagender dan het andere. Was Stacey onder druk gezet om iets gevaarlijks te doen? Het kon toch niet haar baby zijn? Was ze verwikkeld geraakt in een criminele activiteit? De onbeantwoorde vragen knaagden aan haar en het gewicht van dit alles dreigde haar te overweldigen. Ze had de waarheid nodig, en snel ook.