Brenda’s adem stokte toen de figuur met de capuchon langzaam zijn kap terugtrok. Ze had een man verwacht, misschien ouder en dreigend, maar voor haar stond een meisje, nauwelijks tiener. Het gezicht van de jonge vrouw was bleek, haar brede ogen gevuld met angst en kwetsbaarheid.
Even ebde Brenda’s woede weg, vervangen door verwarring en een moederinstinct om te beschermen. Ze kalmeerde zichzelf en wierp een blik tussen Stacey en het meisje. “Oké,” zei Brenda, haar stem vastberaden maar afgemeten. “We gaan zitten en je gaat me alles vertellen. Geen geheimen meer.”