Brenda’s blik verzachtte toen Grace’s smeekbeden weerklonken in de kamer. De wanhoop in haar stem, de angst in haar ogen – het was onmogelijk om te negeren. Brenda’s hart brak voor het jonge meisje, gevangen tussen haar liefde voor haar kind en het verpletterende gewicht van de verwachtingen van haar ouders.
Brenda haalde diep adem, leunde naar voren en sprak zachtjes: “Grace, ik begrijp dat je bang bent, maar je zo verstoppen is niet de oplossing. Je staat er niet alleen voor en je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Laat me je helpen om dit uit te zoeken.” Haar woorden waren een stille geruststelling die het trillen van Grace leek te verlichten.