Maar er voelde iets niet goed. De muur bleef onnatuurlijk koud. De plinten waren vaag vochtig. En de geur, aards, zwaar, kwam het sterkst naar voren precies waar de metingen aangaven dat er niets ongewoons was. En toch… voelde het niet oppervlakkig. Helemaal niet.
Daniel stapte terug van de muur, meetlint bungelend in zijn hand. “Acht centimeter,” mompelde hij. “Elke meting zegt acht centimeter. Maar dit-” Hij drukte zijn handpalm weer plat tegen de gipsplaat. “Dit voelt als een koelkast.”