Megan hurkte bij de plint en ging met haar vingers lichtjes langs de naad waar de muur de vloer raakte. “Het is weer vochtig,” zei ze. “Ik heb dit gisteren gedroogd. Helemaal.” Toen ze haar hand terugtrok, glinsterden haar vingertoppen alsof ze ochtenddauw had aangeraakt.
De geur was ook sterker vanuit die hoek, aards, stilstaand, als een bosgrond na weken regen. Ze stond snel op. “Dan, er zit iets achter deze muur. Iets groots. Dat moet wel.” Daniel ging niet meer in discussie. De ruimte tussen de ramen, de kou, de geur, het vormde allemaal een antwoord dat hij niet hardop wilde zeggen. In plaats daarvan pakte hij een mes uit de gereedschapskist.