“Oké,” zei hij zachtjes. “Laten we het uitzoeken.” Megans adem stokte. “Maak je het nu open?” “We hebben al het andere uitgesloten,” antwoordde hij, terwijl hij het mes onder de eerste hoek van de gipsplaat schoof. “En als het schimmel is of iets lekt in de structuur, hoe langer we wachten, hoe erger het wordt.”
Ze knikte, maar de manier waarop ze haar armen over haar borst vouwde vertelde hem dat ze niet bang was voor schimmel. Daniel trok een lange lijn langs de naad, het mes fluisterde door het gips. Hij schakelde over op een koevoet en haalde voorzichtig de gipsplaat los. Het kraakte een keer, twee keer en toen kwam een heel stuk met een kreun los, het trok los als de huid van iets ouds.