Alsof er jarenlang druk vanaf de andere kant op was uitgeoefend. De randen van het deurkozijn waren verstopt met dezelfde zwarte, wortelachtige schimmel die ze boven hadden gezien, hier dikker, vaag pulserend onder het licht. Megan greep Daniels mouw. “Zag je dat?” “Wat?”
“Het… bewoog.” Hij staarde harder. De gezwellen bewogen nu niet meer. Ze lagen stil, als dode lianen versteend op het staal. “Meg… alles lijkt te bewegen als we schrikken,” zei hij en probeerde het te geloven. Maar dat deed hij niet.