Hij stapte dichterbij. De deur doemde boven hen op, ongeveer drie meter breed en verstevigd met dikke ijzeren banden die leken op iets uit een schuilkelder. Behalve ouder. Ruwer. Alsof hij was dichtgelast door iemand die in paniek was en niet van plan was iets te doen.
Daniel plaatste zijn vingertoppen in de buurt van het uitpuilende centrum. Het metaal trilde. Een klein beetje. Nauwelijks. Maar onmiskenbaar. Megans adem stokte. “Dan. Stop. Raak het niet meer aan.” Hij trok zijn hand onmiddellijk terug.