“Dit gaat vreemd klinken,” zei ze tegen de centralist met trillende stem. “Maar we vonden een… afgesloten kamer onder ons huis. En een metalen deur. En er lekt iets? Groeit? Ik weet het niet. Maar het is niet veilig. Alsjeblieft. Er moet iemand komen.” Binnen een paar minuten reed er een patrouillewagen hun oprit op.
Agent Riley, een stabiel uitziende man van in de dertig, volgde hen naar binnen. Hij luisterde naar het verhaal zonder te onderbreken, behalve dat zijn kaak verstrakte toen ze het over de zwarte gezwellen en het trillende metaal hadden. “Laat eens zien,” zei hij. Ze leidden hem naar de uitgescheurde muur, de ladder, de opening in de vloer. Riley hurkte neer, scheen met zijn zaklamp in de schacht… en werd stil.