Toen stond hij abrupt op. “Ik moet even bellen,” zei hij, terwijl hij opzij stapte om versterking op te roepen. Zijn stem was kalm, maar zijn houding was veranderd, stijf, alert, op scherp. Na een kort, bondig gesprek keerde hij naar hen terug. “Oké,” zei hij. “Er is een ondersteuningsteam onderweg.” “Response team?” Echode Megan. “Zoals… meer agenten?”
Riley schudde een keer zijn hoofd. “Nee. Federaal.” Nog geen veertig minuten later reden twee zwarte SUV’s de oprit op, zo stil als schaduwen. Geen sirenes. Geen zwaailichten. Alleen ongemarkeerde voertuigen en het soort doelbewuste beweging dat Daniels maag deed knikken.