Daniel voelde de haren op zijn armen overeind komen. Voordat een van hen meer kon vragen, begonnen de agenten de ladder in de opening te laten zakken. Eén voor één verdwenen ze onder de vloer, zaklampen die door de duisternis heen sneden terwijl radio’s zachtjes knetterden. “De benedenverdieping is intact,” riep een agent naar boven. “Er is een metalen deur… zeker verroest, kromgetrokken. En de groei is hier beneden erger.”
Een andere stem: ongemakkelijk, zonder het te verbergen. “Het is alsof de muur ademt.” Megan drukte een hand voor haar mond. Er volgde een lange pauze, het soort dat Daniels huid deed kriebelen. Toen klonk de stem van een agent, zacht maar dringend: “Brooks. Je moet dit komen bekijken.” Halpern daalde vervolgens met stijve precisie de ladder af.