Daniel en Megan zweefden boven de opening en luisterden naar stukjes gesprek die naar boven dreven, niet duidelijk, maar onmiskenbaar gespannen. “…drukopbouw…” “…deur puilt uit van binnenuit…” “…als het zich daarmee voedt, kunnen we het niet negeren.” Daniel’s hartslag hamerde. Megan hield de bank zo stevig vast dat haar knokkels wit werden.
Na een paar lange, kwellende minuten kwam Agent Brooks eindelijk uit het gat, met stof op haar jas. Ze ademde een keer uit en kalmeerde zichzelf voordat ze naar hen toe keek. “Meneer Woods. Ms. Clarke,” zei ze met een kalme maar strakke stem, “we moeten die deur openen.” Megans ogen werden groot. “Is dat wel veilig?”