Dit was geen oefening. Dit was geen routine. Zelfs de stemmen van de agenten hadden een lage, bezorgde ondertoon. Daniel pakte Megans hand. Ze trok zich niet terug. Beneden stelden de agenten zich op. Brooks gaf een klein knikje. “Op mijn teken,” zei ze door de radio, haar stem weerklonk zwakjes. “Drie… twee… één.” Een diepe metalen kreun galmde door de vloerplanken.
Toen een scherp gesis. Toen het verontrustende gekraak van lucht onder druk die ontsnapt uit een ruimte die jarenlang was afgesloten. “Verzegeling verbroken,” riep iemand met gespannen stem. “Geen zichtbare verspreiding.” Megans greep klemde zich pijnlijk om Daniels vingers. Onder hen schraapte metaal, scharnieren kraakten en Halperns stem zweefde omhoog, gedempt achter zijn masker.