Geen vreugde, geen triomf, alleen het immense gewicht van wat bijna gebeurd was dat zich in hun botten nestelde. Agent Brooks klom als laatste naar boven en deed haar masker af met een vermoeide zucht. “We houden het onder controle,” zei ze. “We maken de ruimte vrij en onderzoeken wie hem gebruikte. Maar jullie twee…” Ze bood de flauwste, zeldzaamste glimlach aan. “…jullie hebben de juiste beslissing genomen.”
Daniel haalde trillerig adem, zonder te beseffen dat hij dat deed. Megan drukte de achterkant van haar pols tegen haar mond, ogen helder met het soort angst dat pas komt nadat het gevaar geweken is, het vertraagde begrip dat het zoveel erger had kunnen aflopen.