“Ons huis,” zei ze zacht, alsof ze zichzelf eraan herinnerde. Brooks gaf een klein knikje. “Het is het redden waard. Maar het zal werk kosten.” Daniel sloeg een arm om Megans schouders en trok haar naar zich toe. “We kunnen het werk aan,” zei hij, hoewel zijn stem trilde van de overgebleven adrenaline. Brooks’ radio kraakte. Een andere agent riep haar.
Ze deed een stap in de richting van de ladder, maar wierp een laatste geruststellende blik achterom. “We nemen het vanaf hier over,” zei ze. “Jullie twee hebben precies gedaan wat jullie moesten doen. En dankzij dat is er niets uit de hand gelopen.”