Op een avond zat Megan op de vloer van de woonkamer, omringd door verfstalen voor de gang boven. Ze pauzeerde halverwege haar gesprek, haar wenkbrauwen rimpelend terwijl ze de lucht opsnoof. “Daar is het weer,” zei ze langzaam. “Ruik je het niet? Het is sterker vanavond.” Daniel zette zijn rollade neer en inhaleerde. Een paar seconden later veranderde zijn uitdrukking.
“…Oké,” gaf hij toe. “Ja. Het zit niet in de ventilatieopeningen. En het komt niet uit de kelder.” Megan stond op en draaide langzaam rondjes, alsof ze de geur aan het trianguleren was. Haar neus rimpelde en haar ogen vernauwden zich. “Het komt daar vandaan,” zei ze, wijzend naar de linkerhoek achter de oude radiator.