Daniel stopte met lopen. Shadow zette nog een paar stappen en draaide zich toen om, met gespitste oren. Dit was het dan. Het moment waar hij zo bang voor was geweest. Hij knielde en legde een hand op Shadow’s rug. De pup deinsde niet terug, maar staarde naar hem met die gouden ogen, intelligent en onleesbaar.
“Je hoort hier,” zei Daniel, met een schorre stem. Het voelde alsof hij afscheid nam van een deel van zichzelf. Daniel pakte de pup op en plaatste hem bij de bosrand om hem aan te sporen terug te keren naar het wild. Shadow aarzelde.