Toen, in één vloeiende beweging, draaide hij zich om en verdween in de bomen, alsof hij er nooit was geweest. Daniel stond verstijfd, zijn adem kwam in langzame, trillende uitademingen. Het bos had Shadow helemaal opgeslokt. Daniel voelde een holle pijn in zijn borstkas, diep en pijnlijk, alsof er iets uit hem gesneden was.
Met een zucht paste hij zijn rugzak aan en dwong zichzelf vooruit te gaan. Het pad liep schuin naar beneden, naar de stad aan de voet van de berg. Hij zei tegen zichzelf dat hij niet zou omkeren. Dat hij niet achterom zou kijken. Maar dat deed hij wel. De bomen waren echter stil, onverschillig, alsof de Schaduw nooit had bestaan.