Daniel knipperde met zijn ogen, zijn adem stokte. De herinnering aan Shadow, klein, breekbaar, die in vertrouwen naar hem opkeek, smolt weg, opgeslokt door het heden. De sneeuw huilde nog steeds om hem heen. De kou knaagde aan zijn botten. Maar voor hem stond niet de pup die hij ooit gekend had.
Shadow was nu een beest. Een alfa. Zijn massieve gedaante doemde op in de storm, spieren golvend onder zijn dikke vacht, ogen doordringend en goudkleurig. En hij was niet alleen. De roedel flankeerde achter hem, wachtend. Kijken. Daniel wist niet zeker of Shadow hem zag als een friend….. of als prooi.