De storm bulderde om hen heen, maar de wereld tussen Daniel en de wolf was stil. Shadow stond in het midden van de roedel, zijn massieve gestalte afgetekend door de dwarrelende sneeuw, zijn ogen gericht op die van Daniel. De andere wolven wachtten, hun lichamen gespannen, klaar om in actie te komen.
Daniels borstkas verstrakte. Hij was in de minderheid, bevroren en uitgeput. Als ze zouden aanvallen, zou hij geen schijn van kans hebben. Hij had al eerder roedels prooien uit elkaar zien scheuren – snel, wreed, genadeloos. Maar Shadow bewoog niet. Hij leek te wachten. En dat was op de een of andere manier erger.