De eerste brok ijs kwam naar beneden en verwoestte de helling vlak boven hem. Sneeuw en puin explodeerden naar beneden in een oorverdovend gebrul. Daniel deed zijn best om zich voort te duwen. Zijn benen brandden, zijn adem kwam met horten en stoten, hij deed zijn best maar de lawine was sneller.
Het duurde niet lang voordat Daniel struikelde en met zijn gezicht in de ijskoude sneeuw viel. De wind werd uit zijn longen geslagen. Dit was het. Dit was het moment dat hij zou sterven. De witte donder kwam op hem af, niet te stoppen. Hij stond op het punt levend begraven te worden.