Hij had Daniel getackeld en weggesleept van het directe pad van de lawine. De wolf had hem gered. Alweer. Het besef sloeg in als een hamer tegen de borst. Ondanks alles – de jaren uit elkaar, de kloof tussen hun werelden – herinnerde Shadow zich hem nog!
Een lang moment bewoog geen van beiden. Het enige geluid was de wind die door de dennen ruiste en de laatste resten van de storm meevoerde. De gouden ogen van Shadow ontmoetten de zijne, onleesbaar maar vol van iets intens, iets onuitgesproken.