Daniel wilde iets zeggen. Maar woorden voelden zinloos. Wolven hadden geen woorden nodig. In plaats daarvan strekte hij zijn arm uit, in een poging zijn snuit aan te raken. Maar toen, voordat Daniel hem kon aanraken, draaide Shadow zich om.
Hij keek in de richting van het bos waar de rest van de roedel verborgen bleef, starend naar de twee als stille schimmen vanuit de bomen. Ze zagen Daniel niet meer als een bedreiging. Ze wachtten gewoon op de volgende zet van Shadow.