Boven flikkerde een ganglicht levendig, constant, toen weer donker. Ze wrong haar handen. “Teken in het schakelbord.” Hij knikte scherp, alsof het benoemen van een kwaal het genas. Ze dronken weer luider thee en probeerden moedig te zijn. Vanuit zijn auto grijnsde Marco, terwijl hij nog een vage zucht programmeerde van deuren die opengingen en weer dichtvielen.
De kat kroop over de toonbank, haar staart geborsteld. Ze siste een keer en verdween toen in de schaduw. “Dieren voelen stormen,” fluisterde zijn tante onrustig. “Of muizen,” antwoordde hij, hoewel zijn ogen de duisternis ongemakkelijk volgden. Arrogantie vocht met oerzenuwen. Marco hield de stereo in de gaten: een zacht geritsel, zoals tassen die naar beneden schoven.