Hij bewapende zich met een golfclub en verwierp haar suggestie van de politie. “En wat zeggen?” spotte hij. “Dat schaduwen ons bang maakten?” Hij liep door de gangen, club geheven. Zijn schoenen verraadden hem, struikelend over een tapijt. Ze onderdrukte een lach, half gek van de zenuwen.
Marco dimde het keukenlicht en liet de eetkamer oplichten. Van binnenuit wierp het contrast schaduwen over het plafond als rondcirkelende sluipschutters. Ze jankte. Hij trok zijn schouders op. “Dit huis is van ons,” verklaarde hij wankel. De kroonluchter erboven tinkelde, elk kristal was het er niet mee eens. Hij verstevigde zijn greep op de club.