Een onmiskenbaar gefluister kwam door de ventilatie, dichtbij en intiem. “Achterdeur. Dan naar boven.” Een kleine metaalachtige toon van een mes dat porselein proefde kwam meteen hierna. De tante sloeg een hand over haar mond. Zijn oom deed uiteindelijk hun deur op slot. Marco kon zijn hart bijna overuren horen maken.
Marco wachtte, telde zijn eigen ademhaling en rolde toen de slimme zonwering van de studeerkamer half op, zodat het straatlicht als een zaklamp van een sluipschutter door de muur scheerde. Het huis inhaleerde. Beneden ruiste de stereo het geritsel van tassen. Een lepel klonk lichtjes op het kwarts. De staande lampen flikkerden en vervaagden toen tot samenzweerderige duisternis.