Een raamcontact klikte van gesloten naar open naar gesloten in een delicate opeenvolging. Hij zond een laatste cameraflikkering – de aanwezigheid van de veranda werd even verduisterd door een elleboog, of misschien een schouder. Het gefluister kwam terug, bijna geamuseerd: “Sleutels, dan naar boven.” Zijn tante snikte. Zijn tante mompelde de woorden bel iemand, maar bewoog zelf niet.
Marco hield de telefoons online. Laat ze maar bellen als ze dat echt willen. Maar hij voelde ook dat angst fluisteren verkoos boven bellen, en ijsberen boven beslissen. Hij plande drie kasttikken, twee zachte deurstoten en een terugtrekkende voetstap die zich nooit helemaal terugtrok. Het huis trad op. Het publiek zweette. Niemand applaudisseerde, wat perfect was.