Ze dromden samen naar boven en fluisterden woedend. “We moeten de politie bellen,” drong zijn tante aan. “En wat vertellen?” snauwde haar man. “Dat we geen echte papieren hebben om te bewijzen dat dit ons huis is?” Ze wrong haar handen, tranen overvloedig. Een andere klop galmde van beneden. Deze keer sprak geen van beiden. De stilte woog zwaarder dan welke verklaring dan ook.
Hij liet het buitenhek los met een klik die zijn oom niet kon horen, maar misschien wel zou voelen. De opritverlichting in de verte werd feller, als een podium dat uitnodigt om te ontsnappen. Hij lichtte de traplicht een tint op, schakelde het uit en lichtte het weer op. Aarzeling bloeide op en barstte toen langs voorspelbare lijnen.