Ethan zat in de krappe wachtkamer die de politie had overgenomen. Het boeket lag ergens onderweg weggegooid. Twee agenten stonden tegenover hem met notitieboekjes in de aanslag. “Begin bij het begin,” zei de ene. Zijn kaak klemde zich op elkaar. Ze zouden daarbuiten moeten zijn, om haar te vinden – niet om elke seconde van de ochtend van hem af te luisteren.
“Ik heb het je al verteld,” schreeuwde hij. “Ze lag in bed. Ik ging bloemen halen. Tien minuten, misschien vijftien. Toen ik terugkwam, niets.” De pen van de jongere officier kraste opzettelijk op het papier, zonder haast. Buiten knetterde een radio en Ethan dacht aan kostbare minuten die verloren gingen.