Een uur geleden had hij zichzelf nog wijsgemaakt dat hun kind zijn neus en haar ogen had. Hij had de eerste foto gepland die ze naar zijn familie zouden sturen. Nu was het allemaal politiejargon, bewijsmateriaalzakken, onbeantwoorde telefoontjes. Hij dacht aan het lege wiegje, de stilte in die kamer. Er hing nu een ander soort stilte om hem heen.
“Trek het nummer na!” Ethans stem was rauw. “Zoek uit wie het is.” Maar de kalmte van de detective was woedend. “We zijn ermee bezig. Deze dingen kosten tijd.” Tijd. Weer dat woord. Zwaar, verstikkend, glibberend door zijn handen. Als Lina bij iemand was, waarom had ze het hem dan niet verteld? Waarom spoorloos verdwijnen?