Hij stelde zich haar buiten voor, telefoon koud geworden op het nachtkastje, baby tegen haar borst gedrukt. Lopend om een vreemde te ontmoeten. Of nog erger, iemand die ze kende, maar hij niet. Zijn gedachten dwaalden door namen en gezichten. Elke lege plek voelde aan als een val die op springen stond.
De detective schoof zijn stoel naar achteren. “We laten haar foto en nummer rondgaan. Blijf in de buurt.” Ethan stond ook op, zijn handen om de tafel. “Nee, ik ga met je mee.” Want hier zitten met onbeantwoorde vragen was erger dan de straat op rennen, erger dan je elk mogelijk einde inbeelden.