Hun straat zag er pijnlijk onveranderd uit, zonlicht dat de oprit bedekte. Hij rommelde twee keer met de sleutel voordat het slot omdraaide. “Lina?” Zijn stem weerklonk in de stilte. De woonkamer stond precies zoals ze hem hadden achtergelaten – haar mok op de salontafel, een opgevouwen deken op de bank. Het gebrek aan voetstappen en gelach deed zijn hart zakken.
De politie ging er methodisch doorheen, controleerde elke kamer, scande oppervlakken op notities of tekenen van haastig inpakken. Ethan bleef nutteloos staan, keek naar de gang en verwachtte half dat haar silhouet bij de slaapkamerdeur zou verschijnen. “Niets hier,” mompelde de ene agent tegen de andere. De woorden waren kalm en ijzingwekkend definitief.