Toen ze weggingen, voelde het huis nog leger aan, het tikken van de klok spottend. Ethan deed de deur achter zich dicht en bleef in de leegte staan staren. Als ze hier niet is… waar is ze dan? Een pijn verspreidde zich door zijn borstkas. Hij wist niet of hij moest gaan zitten, schreeuwen of rennen.
In plaats daarvan voerden zijn voeten hem naar hun slaapkamer. Hij opende haar kast, de plek waar ze reflexmatig al haar spullen bewaarde, zelfs de alledaagse. De vertrouwde geur van lavendel wasverzachter en vage sporen van haar parfum dreven naar buiten. Het rek hing vol jurken, de kleuren en texturen van jaren samen. Hij stak zijn hand uit en liet de stof langs zijn vingers strijken, alsof hij haar aanraakte.