Met elk bonnetje werden de vragen dieper. Een restaurant. Een parkeergarage in het centrum. Elk detail trok een draadje los. Dit waren bewijzen van herhaalde ontmoetingen met iemand – stil genoeg om onopgemerkt te blijven – tot nu. Zijn keel verstrakte. Hij kon haar daar zien, leunend naar iemand, glimlachend. Iemand die hem niet was.
De gedachte ontglipte hem voordat hij hem kon tegenhouden: Is de baby wel van mij? Het liet een bittere smaak achter in zijn mond. Hij balde de bonnetjes in zijn vuist, woedend op zichzelf. Lina had gisteren met hem gelachen. Ze had hem hun prachtige dochter geschonken. Hoe kon hij nu aan haar twijfelen?