De vroege ochtendlucht was vochtig, de straat sliep nog half toen Ethan Lina de auto in loodste. Haar hand omklemde de zijne, knokkels wit van de pijn. Ze hadden deze reis wekenlang geoefend, maar nu was de wereld beperkt tot ademhaling, weeën en de waas van ziekenhuislichten voor hen.
Op de verlosafdeling bewogen verpleegsters als gerichte schaduwen. Zweetdruppels tekenden zich af op Lina’s slapen terwijl ze zich verzette tegen elke golf van pijn. Ethan bleef aan haar zijde, troostend mompelend, haar ademhalingen tellend. De pieptoon van de monitor hield gelijke tred met haar moeizame ritme. Uren vervaagden in ogenblikken, tot een scherpe schreeuw de dikke lucht doorkliefde.