Hij schoof de papieren terug in de schoenendoos, zijn adem stokte in rillingen. Dit leek een begin te hebben, ver voor het ziekenhuis en alles wat zijn leven verscheurde. Ethan zat in de stilte en vocht tegen de drang om de politie terug te bellen. Hij wist niet meer zeker waar de waarheid lag.
Ethan zat een paar minuten roerloos nadat hij de bonnetjes had gevonden, de schoenendoos nog steeds aan zijn voeten. Toen pakte hij zijn sleutels. Als de politie het protocol wilde volgen, prima, maar hij zou hier niet blijven zitten. Op de parkeerbonnen stond een adres. Hij moest en zou het weten!