Ze ontmoetten elkaar op de juiste manier tijdens een printerstoring. Ze lachte om zijn gemompelde verwensingen, haalde de machine in een paar seconden uit elkaar en overhandigde hem zijn documenten alsof het niets was. Haar handen roken vaag naar lavendel lotion. Hij herinnerde zich dat hij dacht – absurd, onomkeerbaar – dat is ze. Ik zal met haar trouwen.
Een week later bij de koffie vertelde ze hem dat ze geen familie had. Haar stem was stabiel, maar de schaduwen achter haar ogen pasten niet bij de kleine glimlach. Een ongeluk, legde ze uit, auto’s, brand, afscheid genomen door sirenes. Sindsdien had ze voor zichzelf gezorgd. En sindsdien had hij er nooit meer op gezinspeeld. Wat telde was zij.