Het was niet moeilijk om het restaurant van de rekeningen op te sporen. Het restaurant was klein, met koperen lampen en donkere houten tafels die door de ramen zichtbaar waren. Hij parkeerde aan de overkant van de straat, de bekeurde garage doemde achter hem op, en staarde een lang moment voor hij uitstapte. De datum en de tijd van het bonnetje stonden in zijn geheugen gegrift.
Binnen werd hij hartelijk begroet door een man van in de vijftig. “Eerste keer hier?” Ethan schudde zijn hoofd en haalde Lina’s foto tevoorschijn op zijn telefoon. “Heb je haar gezien? Ze is mijn vrouw. Misschien heb je haar wel eens gezien.” Opluchting flikkerde toen het gezicht van de man oplichtte van herkenning.