De agent antwoordde: “Nog niets, ik belde alleen om je te zeggen dat we je op de hoogte houden en dat je niets overhaast moet doen.” Daar is het een beetje laat voor, dacht Ethan terwijl hij het gesprek afkapte. Hij nam nog even de tijd om een beslissing te nemen, maar hij wist wat hem te doen stond.
Hij stopte de telefoon weg en stapte van de stoeprand. Elke stap over de straat voelde zwaarder aan, alsof de lucht zich tegen hem verzette. De metalen hekken van het bejaardentehuis stonden open en achter een brede balie was een receptioniste zichtbaar. Er zou geen weg meer terug zijn.