Even werd hij overspoeld door opluchting – zij was veilig, hun meisje ook. Hij liep naar haar toe en sloeg een arm om haar schouders. Ze snikte harder en haar greep op het kind werd steviger. “Het spijt me zo,” fluisterde ze. “Hij is gewoon… hij is er niet meer.” Haar stem brak bij het laatste woord.
Ethan legde de baby in zijn armen en hield haar dicht tegen zich aan terwijl Lina haar gezicht bedekte met trillende handen. Hij keek naar de man op het bed, Carrington, en probeerde hem te verzoenen met de vrouw van wie hij hield. Vragen draaiden in scherpe cirkels door zijn hoofd.