Toen Lina’s ademhaling eindelijk rustig werd, richtte ze haar blik op de zijne. “Ik had het je moeten vertellen,” begon ze. “Maar ik wist niet hoe.” De woorden droegen jaren van gewicht met zich mee, jaren die ze had opgeborgen. Ethan zweeg en gaf haar de ruimte om de knoop te ontwarren.
“Mijn moeder stierf toen ik een baby was,” zei Lina. “Vader voedde me op tot… tot hij gearresteerd werd. Ik was acht.” Haar gezicht verstrakte. “Ik noem de misdaad liever niet bij naam. Ik belandde in een pleeggezin. Toen ik achttien werd, heb ik mijn naam veranderd. Ik wilde niet dat zijn schaduw me voortdurend achtervolgde.”