De bloemist aan de overkant wikkelde witte lelies en lichtroze rozen in zacht weefsel. Ethan stelde zich Lina’s slaperige glimlach voor als ze ze zag. Hij nam zijn tijd om terug te lopen, stopte om een koffie uit de automaat te pakken en genoot van de vreemde, opgewekte kalmte na uren van rauwe intensiteit.
De deur van kamer 314 stond op een kier toen hij terugkwam. Hij duwde hem open, boeket eerst. Het bed was leeg, de lakens waren gekreukt en Lina lag er nog. Het wiegje was leeg. Een halfvolle beker water stond op tafel naast haar ongeopende kaart. Het gordijn zwaaide lichtjes in de stille lucht.