Zijn eerste gedachte was een routinecontrole. Hij zocht naar de kaart, een deken, wat dan ook. Niets. Met bonzend hart stapte hij de gang op, het boeket verfrommeld in zijn greep. De verpleegster kwam zo snel dat hij schrok. “Neem me niet kwalijk, mijn vrouw Lina is niet in haar kamer.”
De blik van de verpleegster gleed naar de open deur en weer terug naar hem, bezorgdheid in elke lijn van haar gezicht. “We kunnen de patiënt niet vinden. We wilden u net bellen,” zei ze voorzichtig. Even staarde Ethan voor zich uit, de woorden worstelden om vorm te krijgen in zijn hoofd, weigerden om samen te smelten tot iets dat waar kon zijn.