Hij pakte zijn telefoon en draaide haar nummer. De beltoon zoemde vaag vanuit de kamer. Haar mobiel lag op het nachtkastje, het scherm was donker. Ze had hem achtergelaten! Dat was Lina niet – niet de vrouw die hij een uur geleden had gekust. Dit was iemand… die uit balans was. Iemand zonder plan.
Postnatale depressie? De gedachte kwam onbedoeld, absurd in zijn plotselingheid. Er was geen waarschuwing geweest, geen schaduwen in haar glimlach. Maar hoe kon je dit anders verklaren? Hij stelde zich voor hoe ze door de gangen zweefde, hun dochter in de armen geklemd. Paniek kronkelde om hem heen – had de baby het koud? Hongerig? Was ze veilig?