Er kwam een dokter aan, met een lage stem. “We hebben het nagekeken. Ze heeft met niemand gesproken. Op de camerabeelden is te zien dat ze door de westelijke uitgang naar buiten glipt met de baby in haar armen. Geen van de medewerkers heeft het gezien.” De woorden drongen door hem heen als glas. Een verborgen ontsnapping. Alsof ze plannen had… of wanhopig reageerde op het moment.
Ethans gedachten tolden. Buiten. Alleen. Lina, bloedend, wankel op haar benen. Een fragiele pasgeborene tegen haar borst gedrukt. Auto’s. Vreemden. De onvoorspelbaarheid van een stadsochtend. Angst knaagde aan hem – wat als ze instortte? Wat als ze de baby aan iemand gaf? Wat als ze al ver weg waren?