Hij greep de arm van de dokter vast. “Bel de politie. Nu.” Het woord ‘vermist’ hing als een vloek tussen hen in. Verpleegkundigen verspreidden zich, één was al aan de telefoon. Ethans hart bonkte in zijn oren. Vijftien minuten, misschien twintig, meer zou het niet duren om volledig te verdwijnen. De tijd ebde weg.
Ergens daarbuiten verwijderde Lina zich steeds verder van hem, van de veiligheid, van het gevoel. Ethan voelde hoe de ruimte tussen elke seconde zich uitstrekte als een breuk. Bij elke ademhaling stelde hij zich voor wat er allemaal mis kon gaan. Hij had geen plan of waarschuwing en nu was er ook geen ruimte voor fouten.