Binnen begroette de manager haar met een gereserveerd knikje. “Mevrouw Hale, we verwachtten u al,” zei hij. Hij leidde haar door een lange gang met zware stalen deuren. De lucht rook vaag metaalachtig, naar te lang afgesloten geheimen. Maggie’s handen trilden toen ze volgde.
De manager opende een kluisdeur en leidde haar naar een kleine privékamer. “Neem de tijd,” zei hij zachtjes, terwijl hij een slanke doos op tafel zette. Maggie knikte, nauwelijks in staat om te ademen. Nu alleen, schoof ze de sleutel in het slot, haar hart bonkte in haar oren.