Nacht na nacht lag ze wakker en stelde ze zich voor hoe Daniel wegglipte naar vergaderingen en haar achterliet met alleen avondeten en een beleefde glimlach. Ze citeerde zijn aantekeningen in het grootboek totdat de cijfers vervaagden. De sleutel in haar handtas voelde als een vonnis.
De volgende avond nodigde Maggie haar beste vriendin Eleanor uit voor thee. Schoorvoetend biechtte ze de halve waarheden op, de enveloppen, de opslagruimte. Eleanor luisterde rustig en zei toen: “Als ik het was, zou ik niet weten wat ik moest denken.” Maggie’s theekopje kletterde tegen zijn schoteltje, angst holde haar borstkas uit.