Eleanors openhartigheid was altijd bot. Ze zei: “Of hij verborg illegaal geld, of hij had een andere familie. Je hebt antwoorden nodig.” Eleanors botheid was altijd een zalfje geweest. Deze keer stak het een lont aan. Maggie liep naar antwoorden waarvan ze niet zeker wist of ze die wel wilde.
Die nacht droomde Maggie van vreemden op Daniels begrafenis, kinderen die vaag op hem leken. Ze schrok wakker, het zweet bevochtigde haar nachtjapon. Was dat wat zijn laatste woorden betekenden? “Je zult zien.” Haar vertrouwen in hun leven samen voelde nu zo broos als glas.