Uiteindelijk keerde ze op een ochtend, bijna een jaar na Daniels dood, terug naar de bank met uitputting onder haar ogen. De manager begroette haar ernstig, alsof hij haar verwachtte. “Mevrouw Hale,” zei hij, “we hebben bericht ontvangen van meneer Carver. De tijd is gekomen. Er is nog één laatste kist die u kunt bekijken.”
Maggie volgde hem weer de kluis in, haar stappen onvast. De kleine kamer slokte haar op toen de stalen deur dichtging. Op de tafel stond nog een kist te wachten. Deze keer was er geen aarzeling. Ze maakte het snel open, met een scherpe ademhaling, klaar voor antwoorden, hoe verwoestend ook.